Tο μανιφέστο της αστικής ποδηλάτισσας
Πριν από περισσότερα από 100 χρόνια έκανε την εμφάνισή του σε μια εφημερίδα στην Αμερική ένα άρθρο με τίτλο «Η ποδηλάτισσα», το οποίο εξυμνούσε με το λυρικότερο ύφος της εποχής τις χάρες των γυναικών που ποδηλατούσαν σε όλη την πόλη αλλάζοντας για πάντα την εικόνα των δρόμων.
Ο συγγραφέας του άρθρου σημειώνει «Δεν έχουν περάσει περισσότερα από 12 χρόνια που οι γυναίκες άρχισαν να μετακινούνται με ποδήλατο και έχουν ήδη καθιερωθεί ως θεσμός. Φανταστείτε τους δρόμους και τα πάρκα χωρίς αυτές και θα καταλάβετε ότι ένα στοιχείο που δίνει χρώμα και ζωή και λατρεύουμε να απολαμβάνουμε θα έχει χαθεί για πάντα. Ο Θεός να φυλά τις ποδηλάτισσες.»
Fast forward στην εποχή μας…
Αν παρατηρήσει κανείς τους δρόμους της πόλης, θα μπορέσει να καταλάβει τι εννοούσε ο συγγραφέας το 1897. Τα κεφάλια γυρίζουν όταν περνάει μια κοπέλα με το ποδήλατό της, τα άνετα κανονικά της ρούχα και τη διάθεσή της να γοητεύσει με την παρουσία της ακλόνητη.
Ποδηλατώντας στην πόλη με στόχο τη μετακίνηση και όχι την προπόνηση, αντιλαμβάνεται γρήγορα κανείς ότι τα πράγματα είναι απλά και ο μόνος εξοπλισμός που χρειάζεται είναι ένα ποδήλατο. Ούτε ειδικά ρούχα, ούτε ειδικός εξοπλισμός, ούτε ειδικά αξεσουάρ, ούτε πανοπλία… Φαίνεται ότι οι γυναίκες το καταλαβαίνουν γρήγορα αυτό – ίσως επειδή μας είναι πιο δύσκολο να απαρνηθούμε τα κομψά ρούχα μας και τη φαρμακερή γόβα μας. Ίσως πάλι επειδή είμαστε πρακτικοί άνθρωποι που πάμε κατευθείαν στην ουσία των πραγμάτων. Άλλο μετακίνηση άλλο αγώνας δρόμου. Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα δει κανείς γυναίκες ποδηλάτισσες με lycra ποδηλατικά κολάν, κράνος, γάντια, παγούρι στην Πλατεία Συντάγματος. Ενώ άντρες…
Η μετακίνηση με ποδήλατο δεν επιβάλλει ριζικές αλλαγές στο πώς ντυνόμαστε, πώς κινούμαστε μέσα στο χώρο, πώς εκφράζουμε το ποιες είμαστε. Παραμένουμε εμείς όπως μας ξέρουν και μας αγαπούν – απλά πηγαίνουμε στον προορισμό μας με το ποδήλατό μας. Οι ποδηλάτισσες σε όλες τις πόλεις του κόσμου είναι ζωντανή απόδειξη αυτής της πραγματικότητας.
Μπορεί να κάνουμε ποδήλατο και στο βουνό και να βγαίνουμε κάθε Σαββατοκύριακο στην εξοχή για να κάνουμε προπόνηση και να βελτιώσουμε τη φυσική μας κατάσταση. Μπορεί και όχι. Για αυτές τις δραστηριότητες και περιπτώσεις έχουμε άλλο είδος ποδήλατο χρησιμοποιούμε τον κατάλληλο εξοπλισμό.
Όταν πρόκειται όμως να κάνουμε 5 χιλιόμετρα για να πάμε στη δουλειά μας, παίρνουμε το ποδήλατό μας που είναι σχεδιασμένο για αστική μετακίνηση, φοράμε τα κανονικά μας ρούχα και επιλέγουμε την πιο άνετη διαδρομή για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Στο καλαθάκι μας θα βάλουμε τα υπάρχοντά μας, η σέλα μας είναι αναπαυτική και το ποδήλατό μας έχει φτερά και προστατευτικό αλυσίδας για να μη γίνει χάλια η όμορφη φούστα μας. Προγραμματίζουμε το χρόνο μας σωστά για να μη φτάσουμε με την αγωνία στο στόμα και τον ιδρώτα να στάζει… Η ταχύτητα δεν αποτελεί μέρος της διαδικασίας, η άνεση και το στιλ ναι.
Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη λίγες ποδηλάτισσες για λόγους που μέχρι σήμερα ήταν προφανείς. Τα πράγματα όμως αλλάζουν και κάθε μέρα γινόμαστε όλο και περισσότερες μεταμορφώνοντας την εικόνα των δρόμων της πόλης μας με το στιλ μας και την ευχάριστη παρουσία μας. Ας δώσουμε έμφαση σε αυτό και ο Θεός να μας έχει καλά!
