Aπό την VilmaDon

Ένα ηλιόλουστο μεσημέρι του Φλεβάρη, στην παραλία του Φαλήρου, λίγα μόλις μέτρα από την Μαρίνα του Φλοίσβου, τον περιβόητο κυματοθραύστη και τους χειμερινούς κολυμβητές, τράβηξα αυτή τη φωτογραφία ως απάντηση στο αιώνιο και επίμονο ερώτημα των φίλων μου «Μα γιατι μένεις τόσο μακριά». Γιατί είμαι ερωτευμένη με την θάλασσα, τον ήχο τον κυμμάτων, το γλυκό κάψιμο του ήλιου στην παραλία… την εικόνα του ποδηλάτου μου δίπλα στα βράχια. Μπορεί το ποδήλατο να μπήκε στη ζωή μου αργότερα σε σχέση με τους «κανονικούς» ανθρώπους, οι οποίοι από πιτσιρίκια μαθαίνουν να ισορροπούν πάνω σε αυτό το αθώο δίτροχο, αλλά μπήκε για τα καλά. Με μάγεψε από τις πρώτες κιόλας τούμπες, τις πρώτες μελανιές… τις πρώτες βόλτες, και αναμφίβολα έγινε ένα από τα αγαπημένα μου αντικείμενα. Και αυτό διότι το ποδήλατο -άθελα του- με δίδαξε τις δύο μεγαλύτερες αξίες της ζωής: να ισορροπώ για να μην πέσω και ακόμα και όταν πέφτω να βρίσκω πάντα το κουράγιο να σηκώνομαι.

Και αν όλα στη ζωή μας γίνονται για κάποιον λόγο τότε και αυτή η «καθυστέρηση» μου έχει τη σημασία της. Ίσως, μικρότερη να μην είχα την ελευθερία να εξαφανίζομαι για ώρες κάνοντας βόλτες με το ποδήλατο, ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική, να μην είχα το θάρρος να χαμογελάω σε όσους περαστικούς με χάζευαν, να τραγουδάω δυνατά πάνω σε αυτό ή πάλι να θεωρούσα δεδομένη μια απογευματινή βόλτα, όπως η σημερινή και να μην την απολάμβανα τόσο. Το κείμενο γράφτηκε την ίδια μέρα που τραβήχτηκε η φωτογραφία και ήταν Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου με πολύ ήλιο και…. ρεπό!!!