Από την Αναστασία Κυριακοπούλου
Χάζευα προχτές από το παράθυρο την αυλή μου και παρατηρούσα την κορομηλιά που έχει γεμίσει άνθη. Μπήκε η άνοιξη… Και πόσο ταιριάζει το ποδήλατό μου στο ανοιξιάτικο φόντο.
Έχουν περάσει τρία χρόνια που τότε που το απέκτησα… ήταν δώρο για το πτυχίο μου. Και είτε το πιστεύετε είτε όχι… ήταν το καλύτερο δώρο.
Η πρώτη βόλτα στα στενά γύρω από το σπίτι μου, οι πρώτες γνωριμίες με άτομα που έγιναν φίλοι σταθεροί, στιγμές και εικόνες που αποτυπώθηκαν σε φωτογραφίες και χαράχτηκαν στη μνήμη μου σαν μ;iα από τις καλύτερες φάσεις της ζωής μου. Και γιατί άραγε τις αναπολώ τώρα με μελαγχολική τάση;
Γιατί τους τελευταίους μήνες άφησα το ποδήλατό μου στην άκρη της αυλής και μαζί άφησα κι ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Και νιώθω τόσες ενοχές! Γιατί δεν είναι ένα χόμπι περαστικό, δεν ήταν ενθουσιασμός που πέρασε, είναι αγάπη, είναι το μέσον για να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.
Οι πολλές ώρες δουλειάς, κρυολογήματα, περιορισμένος χρόνος για κοινωνική ζωή. Μία καθημερινότητα που έκανε πέρα κάθε είδους άσκηση και διασκέδαση με το ποδήλατο. Και ήταν και κάποιοι φίλοι που επίσης περιοριστήκαν όπως εγώ. Αλλά ήταν κι αυτοί που όχι μόνο δε σταμάτησαν αλλά πήγαν ταξίδια, γνώρισαν τις σχέσεις τους, έφτιαξαν ένα καλλίγραμμο σώμα.
Κι έφτασε ξανά η άνοιξη να μου θυμίσει ότι το ποδήλατό μου είναι εκεί. Και δεν έχω πια δικαιολογία για να μην κάνω έστω και μία μικρή βόλτα για αρχή…
Να ξεκινήσω να φοράω τα αθλητικά μου ρούχα, ταιριασμένα πάντα με τα χρώματα του ποδηλάτου ή φορεματάκια αέρινα με αξεσουάρ γυαλιά και πουά κορδέλες.
Το ποδήλατό μου είναι σύμμαχος. Στο στιλ μου, σε ένα υγιές σώμα, σε μια ενέργεια θετική, στη διασκέδαση σε καθετί που απαρτίζει εμένα σαν γυναίκα.
Και να τώρα το κοιτάω ξανά και δεν κρατιέμαι να γυρίσω αύριο από τη δουλειά και να πάω την βόλτα μου. Ναι βαμμένη, φτιαγμένη όπως να ναι… Ειδικά αυτό το κόκκινο κραγιόν μου πέρσι ή τα σχέδια στα νύχια μου με θέμα το ποδήλατο είχαν γίνει αφορμή για φωτογραφίσεις και πολύ γέλιο… Και το γέλιο κάνει κάθε γυναίκα να λάμπει!