Από την Μαρία Καρδασιλάρη
Με την Στέλλα είχαμε λιώσει το μυαλό μας πώς μπορούμε να γράψουμε κάτι που να έχει σχέση με τον έρωτα και το ποδήλατο και μέσα στο μυαλό μου ήρθε εκείνο το αιώνιο ερώτημα «Υπάρχει ο ποδηλατικός έρωτας;».

Και κει που αναρωτιόμουν, η Στέλλα μου φώναξε πως πρέπει να γράψω για μένα, για τη δική μου ιστορία. Για το πώς η αγάπη μπερδεύεται με το χόμπυ σου και πώς, όλα αυτά, εξελίσσονται ενάμιση χρόνο μετά. Και το έκανα.

Τα σταστιστικά για τις γυναίκες που εμφανίζονται στις αστικές ποδηλατικες ομάδες ειναι εμφανώς δυσανάλογα σε σχέση με τους άντρες. Και… στατιστικά που έχω ανακαλύψει εγώ μετά από δύο χρόνια είναι πως, όταν μια γυναίκα αποφασίζει να μπει στα ποδηλατικά δρώμενα, έχει και κάποια δύσκολη φάση να ξεπεράσει και ετοιμάζεται για αλλαγές. Ή απλώς αυτό θέλω εγώ να πιστεύω, επειδή έτσι ακριβως ήμουν όταν ξεκίνησα να συμμετέχω στα ποδηλατικά κοινά.

Με μια ψυχολογία περίεργη κι ένα άγχος για το καινούριο χόμπυ μου, ο έρωτας ήταν το τελευταίο που πέρναγε από το μυαλό μου. Φυσικά και υπήρχε το φλέρτ. Και πάντα με την ορθή προσέγγιση.

Eλάτε κορίτσια, ΟΛΕΣ έχουμε απολαύσει λίγο φλέρτ. Θυμήσου: μόλις πήγαινες φρέσκια και αγχωμένη σε μια βόλτα θα άκουγες πάντα το κλασικό: «θέλει λίγο σήκωμα η σέλα σου» . Όποιο κορίτσι το διαβάσει θα συμφωνήσει μαζί μου ότι σε ομαδική βόλτα έχει ακούσει αυτή την ατάκα.

Εγώ, πληγωμένη και λαβωμένη, δεν μπορώ να πω οτι με απασχολούσε ιδιαίτερα, γιατι είχα φτιάξει την πιο ωραία ποδηλατική παρέα. Μια ομάδα μικρών και μεγάλων παιδιών που μας διακατείχε ο παλιμπεδισμός, η αγάπη για εμπειρίες, για πλάκες, για γέλια και όλα τα σοβαρά τα είχαμε αφήσει απέξω. Με έδρα μας μία ταράτσα στην Ακρόπολη, δημιουργήθηκε μία φοβερή παρέα. Εκει γνώρισα τον Δ.

Είχαμε γίνει κολλητοί, χωρίς καν να το επιδιώξουμε, μέσα σε λίγες βδομάδες.

Μου κανε παρέα όπου και αν πηγαίναμε, φυσικά πάντα ποδηλατικά. Μου λεγε ιστορίες, άκουγε τις ανασφάλειες και τους προβληματισμούς μου. Μου μάθαινε πώς να στέκομαι σωστά πάνω στο ποδήλατο αλλά και να χω εκείνον τον «εξυπνο» ρουχισμό για να μην ζεσταίνομαι/κρυώνω.

Συνδυάσαμε το ποδήλατο με διακοπές, με σινεμά, με επίσκεψη σε μουσεία, με καλά κρυμμένα μέρη, με παγωτατζίδικα αλλά και ξενύχτια στη Μαρίνα Φλοίσβου – τη γνωστή όπως έμαθα τότε – ποδηλατομάνα.

Δεν θα ξεχάσω το βράδυ εκείνο που ήμουν σκασμένη απο διάφορα και ήρθε και με πήρε από το σπίτι – σχεδόν με το ζόρι. Κατεβήκαμε στη μαρίνα και αντί για νερό στο παγούρι του είχε κρυμμενο ένα υπέροχο κρασί για μένα.

Δεν ξέραμε ούτε ξέρουμε αν είχαμε κατι ερωτικό από τότε αλλά για μένα ήταν φίλος και ο δούρειος ίππος για να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα για όλον εκείνο τον ποδηλατικό κόσμο.

Η αλήθεια είναι ότι στο ποδήλατο δεν βγάζεις και τον πιο ωραίο σου εαυτό. Μπορεί να λερωθείς, να ξεμαλιαστείς, να ιδρώσεις, να πέσεις, να πάθεις γενικά διάφορα και γι’ αυτό δεν πίστευα οτι ο Δ. θα με έβλεπε ως κάτι περισσότερο από το ποδηλατικό του ταίρι.

Όταν πια άρχισα να φτιάχνω τα νύχια μου για να φαίνονται κάτω από τα ποδηλατικά γάντια εντυπωσιακά, εκεί κατάλαβα πως… κάτι δεν πάει καλα.

Ένα βράδυ λοιπόν και μετά απο μία τρελή ποδηλατική βολτα στα βόρεια, με πολύ αγαπημένους φίλους, κάπου στο τέλος Σεπτέμβρη του 2012, καταλάβαμε πως ή δεν θα ξαναμιλάγαμε ή θα αποφασίζαμε να είμαστε μαζί. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το παραμύθι…

Το παραμύθι βέβαια έχει και δράκους και ξωτικά και κακές μάγισες. Είτε κάνεις ποδήλατο, είτε snowboard, είτε καταδυση, είτε ενα απλό γυμναστήριο, όλα μαζί του. Δηλαδη: έχετε τη φθορά. Το χόμπυ του και το χόμπυ σου, γίνεται χόμπυ σας. Σας συνδυάζουν μαζί. Αν λείπει ο ένας ή ο άλλος στα κοινά, οι άλλοι αναρωτιούνται αν συνέβη κάτι. Δημιουργείται μία σχέση που αν δεν ξεκουνήσει ο ένας, δεν ξεκουνάει ο άλλος και καπου η κόπωση της ημέρας σε κάνει κάτι βράδια να καταλήγεις με το φίλο σου ή φίλη σου να κοιτάτε αγκαλιασμένοι τα ποδηλατά σας λίγο πριν αποκοιμηθείτε.

Δεν ξέρω αν είναι ποδηλατικός ο έρωτας μας ή απλά ένας έρωτας και το ποδήλατο απλώς μας έφερε πιο κοντά, πιο γρήγορα.Αλλά, πέρα από τις δυσκολίες και τις αναποδιές – που δεν είναι λίγες – δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την πρώτη μας βόλτα, που κάναμε ποδήλατο δίπλα δίπλα και μου ζήτησε το χέρι να μου το κρατά στη διαδρομή…

Ρομαντικό κλισέ αλλά χρειάζεται και δαύτο, πώς να το κάνουμε…