Από την Άννα

Έτοιμη, φρέσκια, φουριόζα, καβαλάς το ποδηλατάκι σου και βγαίνεις από το στενό του σπιτιού σου στην κεντρική λεωφόρο. Ο ήλιος ζεσταίνει το πρόσωπό σου και έτσι ο παγωμένος αέρας δεν σου φαίνεται και τόσο εχθρικός.
Ουφ, ξεκινάμε… γυρίζουμε ρυθμικά το πετάλι, προσπερνάμε τους «αποτυχημένους» σταματημένους, κλεισμένους μέσα και συντονισμένους τον καθένα σε ανάλογα FM. Δεν σε νοιάζει,  έχεις το MP3 σου και εσύ…
«Κουκλάρα μου!» ακούς από πίσω  «Μακριά πάς;» ή
«Τι ωραίο…!!» ή
«Να σπρώξω;»
«Αρχίσαμε!» σκέφτεσαι….
Είναι φορές  που δεν σε νοιάζει. Έχεις να προλάβεις να σκεφτείς τα χίλια και δύο δικά σου στην διαδρομή. Είναι φορές που αντιδράς με μια κοινή, άσχημη μεν, αποτελεσματική δε, λέξη, «Μαλ..ας» ή και πιο χαλαρά «Άσε μας,πρωί πρωί». Είναι, όμως, φορές που η αντίδρασή σου φτάνει να φτιάξει και την δική σου διάθεση αλλά και την διάθεση του «πέφτουλα». Παίξε, απόλαυσε, προκάλεσε, είσαι σε πλεονεκτική θέση. Είσαι γυναίκα, φρέσκια, φουριόζα, έτοιμη να πετάξεις την ατάκα σου:
«Πάω όπου φτάνει ο δρόμος!» ή
«Πάρε ποδήλατο και θα φτιάξεις και εσύ ωραίο…!» ή
«Σπρώξε, αν με προλάβεις!»
και να εξαφανιστείς στους δρόμους  με χαμόγελο!